ہݨ من لے گَل فقیراں دِی

 ہݨ من لے گَل فقیراں دِی

ایہہ دُنیا گُتھلی لِیراں دِی

نہ دل دا منکا پھیرناں ایں
دنیا نوں وَل وَل گھیرناں ایں
پائی تسبیح گل ہجیراں دی
ہݨ من لے گَل فقیراں دِی

جس میم دا نکتہ پایا اے
اوہ ول بہشت دے دھایا اے
نہیں کرنی گل شریراں دی
ہݨ من لے گَل فقیراں دِی

جس نور دِلے وچ پایا اے
جس اَکھ وچ یار سمایا اے
اوہ اَکھ اے تھیلی تیراں دی
ہݨ من لے گَل فقیراں دِی

جنہے عِشق نوں کیتا مِٹھا اے
اوہنے عرش معلّےٰ ڈِٹھا اے
نہیں گل اَج کل دَیاں پیراں دِی
ہݨ من لے گَل فقیراں دِی

جتھے عشق نے بھانبھڑ لایا اے
اوتھے نور وی دوݨ سوایا اے
ایہہ لکھت اے لیکھ لکیراں دی
ہݨ من لے گَل فقیراں دِی

شاکر نہ ویکھ گناہواں نوں
تک رحمت والیاں راہواں نوں
ہتھ اوہدے لاج فقیراں دی
ہݨ من لے گَل فقیراں دِی

( حرفِ راز ، سید عبد الحمید شاکر بخاری)

اوکھے شبداں دے معنے:
دھایا: بھجیا، to advance rapidly
ہجیراں: انجیراں
دوݨ سوایا: ڈھائی گݨا

مینوں کملی نوں روک نہ مائے نی

 مینوں کملی نوں روک نہ مائے نی
میرا تن من ہتھ پرائے نی

بھٹھ پاواں زیور گہݨے نوں
لگے اگ شریکاں دے کہݨے نوں
نہیں دل من دا اوتھے رہݨے نوں
جتھے اپنے ہوݨ پرائے نی
مینوں کملی نوں روک نہ مائے نی

میں کوہجی کوہج کُچجی آں
تیرے پیاراں کولوں رجی آں
ہݨ اُس پاسے ول بھجی آں
جتھے نِت رحمت دے سائے نی
مینوں کملی نوں روک نہ مائے نی

ایتھے شاکر الکھ جگاوݨا کی
ایس گئی گواتی نوں پاوݨا کی
جتھوں نس گئے اوتھے آوݨا کی
ایہہ دنیا کوڑ سرائے نی
مینوں کملی نوں روک نہ مائے نی

(حرف راز ، سید عبد الحمید شاکر نقوی البخاری)

کتھے اوہدی صفت ثنا تے کتھے میرے اکھر

 کتھے اوہدی صفت ثنا تے کتھے میرے اکھر
پر جَد اوہدی واز پوے تے بولݨ تھوتھے اکھر

درداں والی تار چھِڑے تے چہکن گُنگے جذبے
یاداں والی لو لگے تےچمکن انھے اکھر

اکھر، لیکاں ، نقش نہ ہوندے جے اوہ نُور نہ ہوندا
اکھراں وچ مطلب نہ ہوندا جیکر ہوندے اکھر

میں ڈٹھیاں نیں اوہدے ناں تے کھِڑ کھِڑ پیندیاں کلیاں
میں ڈِٹھے نیں اوہدی یاد وچ چھم چھم روندے اکھر

کر دیندی اے جیہڑی پَل وچ اتھرواں نوں موتی
طالب اوس نظر دے ہر دم ہین نمانے اکھر

(حفیظ تائب)

رب سچے دیاں اُچیاں شاناں --- حفیظ تائب ہوراں دی لکھی ہوئی حمد

 رب سچے دیاں اُچیاں شاناں
آ نہیں سکدیاں وچ بیاناں

گِن سکّن اوہدے فضلاں نوں
کد اس قابل ہین زباناں

اوہدی وڈیائی کردی اے
ہر شے وچ زمین اسماناں

رزق پچاوے تھاں تھاں اوہنوں
جو جو شے اے وچ جہاناں

وچ فضاواں پکھواں تائیں
کیڑے تائیں وچ چٹاناں

اوہدی قدرت دے گُن گاون
جُثّیاں اندر وسدیاں جاناں

اوسے دے ناویں نیں تائب
من ونجھلی دیاں سبھے تاناں

(حفیظ تائب)

سید ہاشم شاہ دی کویتا وچ لفظی ورتوں/ ورتارا / ورتن

سید ہاشم شاہ دی کویتا وچ لفظی ورتوں/ ورتارا / ورتن
(ڈاکٹر فقیر محمد فقیر)

پنجابی بول چال وِچ کجھ لفظ ہوندے ہوئے وی نہ ہون ورگے سن۔ اوہدے توں پہلے دور دے وڈے شاعراں وی جیہناں ول دھیان نہیں کیتا۔ ہاشم نے ایہناں لفظاں نوں اپنی ادبی اٹکل نال ورت کے ایہناں لفظاں نوں نویں سِر زندگی تے لمی عمر دے کے پنجابی زبان وچ بڑا واہدا کیتا اے۔ مثال لئی تھلے دے لفظ ملاحظہ کرو:-

ملگ ملے گا
جِن    جس نے، جنہیں
کِت    کتھے
رہگ رہوے گا
جاوگ جاوے گا
کھڑگ کھڑے گا /لے جائیگا
پھرگ پھرے گا
ہوگ ہووے گا
لوگ لوے گا/لے گا
چڑھاوک چڑھاوے گا
ہووگ ہووے گا
تبلگ تد تیکر
جببک جد تیکر
پوس پوے سو
آوگ آوے گی، آوے گا

تے ہور کئی ایسے ڈھنگ دیاں لفظی ترکیباں ہاشم دے کلام وچ ملدیاں نیں ، جینہاں دا ورتار پنجابی زبان وِچ بڑا قیمتی واہدا اے۔ اجیہے لفظاں دے عام ورتن توں انج دِسدا اے کہ ہاشم ایہناں دا جانُو ای نہیں سی ایہناں دا کھوج کڈھ کے اُچیچا ایہناں دے ورتن دی کوشش کردا سی۔

سوما: کُکارے (دوہڑے ، ڈیوڑھے، سسی پنوں ، سوہنی مہینوال از ہاشم شاہ) ، مرتب ڈاکٹر فقیر محمد فقیر ، پنجابی ادبی بورڈ لاہور۔