کتھے اوہدی صفت ثنا تے کتھے میرے اکھر

 کتھے اوہدی صفت ثنا تے کتھے میرے اکھر
پر جَد اوہدی واز پوے تے بولݨ تھوتھے اکھر

درداں والی تار چھِڑے تے چہکن گُنگے جذبے
یاداں والی لو لگے تےچمکن انھے اکھر

اکھر، لیکاں ، نقش نہ ہوندے جے اوہ نُور نہ ہوندا
اکھراں وچ مطلب نہ ہوندا جیکر ہوندے اکھر

میں ڈٹھیاں نیں اوہدے ناں تے کھِڑ کھِڑ پیندیاں کلیاں
میں ڈِٹھے نیں اوہدی یاد وچ چھم چھم روندے اکھر

کر دیندی اے جیہڑی پَل وچ اتھرواں نوں موتی
طالب اوس نظر دے ہر دم ہین نمانے اکھر

(حفیظ تائب)

رب سچے دیاں اُچیاں شاناں --- حفیظ تائب ہوراں دی لکھی ہوئی حمد

 رب سچے دیاں اُچیاں شاناں
آ نہیں سکدیاں وچ بیاناں

گِن سکّن اوہدے فضلاں نوں
کد اس قابل ہین زباناں

اوہدی وڈیائی کردی اے
ہر شے وچ زمین اسماناں

رزق پچاوے تھاں تھاں اوہنوں
جو جو شے اے وچ جہاناں

وچ فضاواں پکھواں تائیں
کیڑے تائیں وچ چٹاناں

اوہدی قدرت دے گُن گاون
جُثّیاں اندر وسدیاں جاناں

اوسے دے ناویں نیں تائب
من ونجھلی دیاں سبھے تاناں

(حفیظ تائب)

مثنوی " فریادِ امت " دے اک حصے دا پنجابی ترجمہ

 حفیظ تائب ہوراں علامہ اقبال دی مثنوی " فریادِ امت " دے اک حصے دا پنجابی ترجمہ کیتا اے۔

جس دے پاروں کٹے جاون روگ دوا کیہڑی اے
ہرا کرے جو ملت والا باغ صبا کیہڑی اے


جہیڑا بخشے قوم تری نوں دین دنی دی عزت
محشر دیا شفیعا اوہ مقبول دُعا کیہڑی اے


جس دے پاروں اِک مِک ہووے کھِلری پُلری امت
کیہڑا طور طریقہ اے اوہ مہر وفا کیہڑی اے


جس دا ہر ہر قطرہ جگ نوں اِکو رنگ وچ رنگے
مے اوہ ہوش اڈاون والی وِچ دُنیا کیہڑی اے


جس دے پاروں منزل دے ول قافلہ ساڈا رلکے
اوہ ناقہ کیہڑا اے اوہ پُر سوز درا کیہڑی اے


ساڈیاں فریاداں وچ باقی نہیں رہیاں تاثیراں
قوم دے دل نوں کر دیوے جو موم صدا کیہڑی اے


جگ دیاں لوکاں نوں اے اپنی دولت تے بھرواسا
ساڈی آس امید ترے بن دس شاہا کیہڑی اے


بدلا رحمت والیا ! ساڈے کھیت نی اُجڑن والے
جیہڑی تینوں نال لیاوے دس اوہ وا کیہڑی اے


سُلطاناں دیاں شاناں رکھن جنہاں دیاں گدائیاں
جھوک فقیراں والی جگ تے ہُن آقا کیہڑی اے


اپنی جھوک دِکھائی مینوں میں تیرے توں صدقے
پُچھیا جدوں اخوت دے محلاں دی جا کیہڑی اے


ایسے رنگاں والی جھوک دا دس دے سبھ نوں رستہ
اِس محفل کرماں والی دا سبھ نوں کر دیوانہ
(سوما:  کلیات حفیظ تائب ، صفحہ 571 )