ہݨ من لے گَل فقیراں دِی

 ہݨ من لے گَل فقیراں دِی

ایہہ دُنیا گُتھلی لِیراں دِی

نہ دل دا منکا پھیرناں ایں
دنیا نوں وَل وَل گھیرناں ایں
پائی تسبیح گل ہجیراں دی
ہݨ من لے گَل فقیراں دِی

جس میم دا نکتہ پایا اے
اوہ ول بہشت دے دھایا اے
نہیں کرنی گل شریراں دی
ہݨ من لے گَل فقیراں دِی

جس نور دِلے وچ پایا اے
جس اَکھ وچ یار سمایا اے
اوہ اَکھ اے تھیلی تیراں دی
ہݨ من لے گَل فقیراں دِی

جنہے عِشق نوں کیتا مِٹھا اے
اوہنے عرش معلّےٰ ڈِٹھا اے
نہیں گل اَج کل دَیاں پیراں دِی
ہݨ من لے گَل فقیراں دِی

جتھے عشق نے بھانبھڑ لایا اے
اوتھے نور وی دوݨ سوایا اے
ایہہ لکھت اے لیکھ لکیراں دی
ہݨ من لے گَل فقیراں دِی

شاکر نہ ویکھ گناہواں نوں
تک رحمت والیاں راہواں نوں
ہتھ اوہدے لاج فقیراں دی
ہݨ من لے گَل فقیراں دِی

( حرفِ راز ، سید عبد الحمید شاکر بخاری)

اوکھے شبداں دے معنے:
دھایا: بھجیا، to advance rapidly
ہجیراں: انجیراں
دوݨ سوایا: ڈھائی گݨا