ہجر ماننا ، وصل دی آس رکھنی ، ودھ ایس توں پیار دے وچ کیہ اے

 ہجر ماننا ، وصل دی آس رکھنی ، ودھ ایس توں پیار دے وِچ کیہ اے
من بھاونی اِک ادا باجھوں ، ہور پتا نہیں یار دے وِچ کیہ اے

خالی سَودیوں نِرا ای بار دانہ ، ایس بھرے بزار دے وِچ کیہ اے
ذرا اپنے آپ نوں کڈھ کے کہو ، تیرے ایس سنسار دے وِچ کیہ اے

جنہوں نال عقیدتاں چُمنے آں ، پتھر نصب دیوار دے وِچ کیہ اے
نھیر کوٹھڑی اندروں نِری سُنجی ، شَے تُدھ دے گھار دے وِچ کیہ اے

اوہدی بانہہ دا ہووسی زور سارا ، ہونی کاٹ تلوار دے وِچ کیہ اے
میں تے کِیڑی وی مار کے نہیں ویکھی ، مزا خورے شکار دے وِچ کیہ اے

بھلا کیہڑا مُک جانا اے سفر اَگّوں ، اساں رہنا مزار دے وِچ کیہ اے
نال گَوہ دے ذرا کُو ویکھیا جے ، رَلیا دُھوڑ غبار دے وِچ کیہ اے

کوئی روندا پیا سُر دے نال خورے ، تُونبے جہے دی تار دے وچ کیہ اے
ایہہ تے میرا ای اندر پیا لُوسدا اے ، سوز اوہدی گفتار دے وِچ کیہ اے

موہ لیندی بخاریا ! دِل جیہڑی ، فن نہیں کوئی ہور ای شے ہُندی
ڈُبّا حیرت دے وِچ پیا سوچنا واں ، ہندا خورے فنکار دے وِچ کیہ اے

 

(سوما: دیوان تنویر بخاری ، تنویر بخاری، پنا 187)