بُت کہے روحا ! اڑیا کتھے چلیا ایں چھوڑ

 

 رُوح - بُت

بُت کہے روحا ! اڑیا کتھے چلیا ایں چھوڑ
میرے نال سی جانی
تیری پِیت پرانی
ہو کے محرم جانی
مینوں چلیا ایں چھوڑ
بُت کہے روحا ! اڑیا کتھے چلیا ایں چھوڑ

تیری پلک جُدائی
میتھوں کٹی نہ جائی
رو رو دیاں دوہائی
نت اکھیاں نوں پھوڑ
بُت کہے روحا ! اڑیا کتھے چلیا ایں چھوڑ

تیرے وانگ پیارا
میرا کوئی نہ یارا
نہ جا کر کے کنارا
ہتھ آکھاں میں جوڑ
بُت کہے روحا ! اڑیا کتھے چلیا ایں چھوڑ

تیرے جاں بلہاری
نہ جا پا کے خواری
لگی پیت ہماری
نہ پَل وچ توڑ
بُت کہے روحا ! اڑیا کتھے چلیا ایں چھوڑ

چھڈ چلیوں اکلّا
آوی ترس نہ مَلّا
رو رو ہوساں میں جھلا
پا کے چلیوں توں گور
بُت کہے روحا !  اڑیا کتھے چلیا ایں چھوڑ

تیرے کیہ دل آیا
ساتھوں مکھ بھنوایا
وڈا قہر کمایا
چلیوں عاجز نوں روہڑ
بُت کہے روحا ! اڑیا کتھے چلیا ایں چھوڑ

دس کیہ وس میرے
پائے رب نے نکھیڑے
کیتے ترلے بہتیرے
کھچی اللہ نے ڈور
روح کہے بُتا ! اڑیا ساڈا چلدا کیہ زور

کوئی پیش نہ جاوے
ربی حُکم جاں آوے
لکھ سوچاں دوڑاوے
کوئی چلے نہ زور
روح کہے بُتا ! اڑیا ساڈا چلدا کیہ زور

رو رو نہ کر ہاڑے
نہ کجھ وَس ہمارے
کریں صبر پیارے
رو رو نہ کر شور
روح کہے بُتا ! اڑیا ساڈا چلدا کیہ زور

بحوالہ کتاب : نعتِ سروری ، منشی خواہش علی صاحب قریشی

ہݨ من لے گَل فقیراں دِی

 ہݨ من لے گَل فقیراں دِی

ایہہ دُنیا گُتھلی لِیراں دِی

نہ دل دا منکا پھیرناں ایں
دنیا نوں وَل وَل گھیرناں ایں
پائی تسبیح گل ہجیراں دی
ہݨ من لے گَل فقیراں دِی

جس میم دا نکتہ پایا اے
اوہ ول بہشت دے دھایا اے
نہیں کرنی گل شریراں دی
ہݨ من لے گَل فقیراں دِی

جس نور دِلے وچ پایا اے
جس اَکھ وچ یار سمایا اے
اوہ اَکھ اے تھیلی تیراں دی
ہݨ من لے گَل فقیراں دِی

جنہے عِشق نوں کیتا مِٹھا اے
اوہنے عرش معلّےٰ ڈِٹھا اے
نہیں گل اَج کل دَیاں پیراں دِی
ہݨ من لے گَل فقیراں دِی

جتھے عشق نے بھانبھڑ لایا اے
اوتھے نور وی دوݨ سوایا اے
ایہہ لکھت اے لیکھ لکیراں دی
ہݨ من لے گَل فقیراں دِی

شاکر نہ ویکھ گناہواں نوں
تک رحمت والیاں راہواں نوں
ہتھ اوہدے لاج فقیراں دی
ہݨ من لے گَل فقیراں دِی

( حرفِ راز ، سید عبد الحمید شاکر بخاری)

اوکھے شبداں دے معنے:
دھایا: بھجیا، to advance rapidly
ہجیراں: انجیراں
دوݨ سوایا: ڈھائی گݨا

مینوں کملی نوں روک نہ مائے نی

 مینوں کملی نوں روک نہ مائے نی
میرا تن من ہتھ پرائے نی

بھٹھ پاواں زیور گہݨے نوں
لگے اگ شریکاں دے کہݨے نوں
نہیں دل من دا اوتھے رہݨے نوں
جتھے اپنے ہوݨ پرائے نی
مینوں کملی نوں روک نہ مائے نی

میں کوہجی کوہج کُچجی آں
تیرے پیاراں کولوں رجی آں
ہݨ اُس پاسے ول بھجی آں
جتھے نِت رحمت دے سائے نی
مینوں کملی نوں روک نہ مائے نی

ایتھے شاکر الکھ جگاوݨا کی
ایس گئی گواتی نوں پاوݨا کی
جتھوں نس گئے اوتھے آوݨا کی
ایہہ دنیا کوڑ سرائے نی
مینوں کملی نوں روک نہ مائے نی

(حرف راز ، سید عبد الحمید شاکر نقوی البخاری)

کتھے اوہدی صفت ثنا تے کتھے میرے اکھر

 کتھے اوہدی صفت ثنا تے کتھے میرے اکھر
پر جَد اوہدی واز پوے تے بولݨ تھوتھے اکھر

درداں والی تار چھِڑے تے چہکن گُنگے جذبے
یاداں والی لو لگے تےچمکن انھے اکھر

اکھر، لیکاں ، نقش نہ ہوندے جے اوہ نُور نہ ہوندا
اکھراں وچ مطلب نہ ہوندا جیکر ہوندے اکھر

میں ڈٹھیاں نیں اوہدے ناں تے کھِڑ کھِڑ پیندیاں کلیاں
میں ڈِٹھے نیں اوہدی یاد وچ چھم چھم روندے اکھر

کر دیندی اے جیہڑی پَل وچ اتھرواں نوں موتی
طالب اوس نظر دے ہر دم ہین نمانے اکھر

(حفیظ تائب)

رب سچے دیاں اُچیاں شاناں --- حفیظ تائب ہوراں دی لکھی ہوئی حمد

 رب سچے دیاں اُچیاں شاناں

آ نہیں سکدیاں وچ بیاناں

گِن سکّن اوہدے فضلاں نوں
کد اس قابل ہین زباناں

اوہدی وڈیائی کردی اے
ہر شے وچ زمین اسماناں

رزق پچاوے تھاں تھاں اوہنوں
جو جو شے اے وچ جہاناں

وچ فضاواں پکھواں تائیں
کیڑے تائیں وچ چٹاناں

اوہدی قدرت دے گُن گاون
جُثّیاں اندر وسدیاں جاناں

اوسے دے ناویں نیں تائب
من ونجھلی دیاں سبھے تاناں

(حفیظ تائب)